Een wedstrijd tegen de nummer laatst leek op papier een makkelijke opgave, maar niets bleek minder waar. Het ging behoorlijk moeizaam en zoals gewoonlijk moesten we vandaag ook weer van een ruime achterstand terugkomen, 0-3. Het lijkt wel alsof wel het er om doen.
René opende de Waterdonkse inhaalrace met een fraaie solo. Ook de 2-3 kwam van zijn voet: als eindstation van een schitterende tikkie-takkie aanval hoefde hij alleen maar binnen te schieten. Twee wonderschone doelpunten in een paar minuten tijd. Als we supporters hadden gehad, dan hadden ze op de banken gestaan. Maar gelukkig voor diezelfde banken hebben we die niet. Ik noem het teletekstsupporters.
De 3-3 viel vrij lullig, de uurlijkse zoemer van de zaal ging af en de tegenstander stopte met voetballen, ondanks dat de zoemer in de verste verte niet lijkt op het fluitje van de scheidsrechter. Iwan dacht er het zijne van en schoot de bal in het doel en het doelpunt werd geteld. De scheidsrechter had het toen uiteraard gedaan, maar dit was niet helemaal terecht.
De tweede helft verliep in eerste instantie wederom moeizaam. We wisselden superstrak uitgevoerde aanvallen en doelpunten af met geknoei in de omschakeling. Waardoor de marge telkens tot 1 doelpunt beperkt bleef. Helaas stond het vizier ook niet bij iedereen op scherp stond en/of was men te sociaal (misschien het Pietertjesklassement weer invoeren;)), maar door een laat doelpunt van Iwan mochten we ondanks een zware strijd toch drie punten mee naar huis nemen!
Nog een paar mooie wedstrijden te gaan!